Sálmabók

1 Fyrst boðar Guð sitt blessað náðarorðið, svo býður hann sitt ríka kærleiksborðið og sendir einkason sinn til að kalla til sinnar kvöldmáltíðar alla – alla. 2 En fyrsti' og annar afsökunar biðja og eins fer fyrir boðsmanninum þriðja og það er kunngjört Herra hefðarríkum að heimsins börn ei sinni boðskap slíkum. 3 Þá spyr hann að hvort veikir ekki vilji, hvort volaðir og blindir ekki skilji, þá býður hann þeim bjargarlausu' og snauðu, þeim breysku, særðu, föllnu, týndu' og dauðu. 4 Hvert orð er sterkast? Orðið hans er kallar. Sjá, einnig dauðir ganga lífs til hallar, þeir koma' í hópum heimurinn sem smáir, en Herrann segir: „Þeir eru' enn of fáir.“ 5 Hann býður enn þá: „Farið, laðið, leiðið og leitið, kallið, biðjið, þrýstið, neyðið, mitt kærleiks djúp á himins víðar hallir, í húsi mínu rúmast allir – allir.“ 6 Fyrst kallar Guð en bregðist þú því boði, þá biður Guð og þó að hvorugt stoði, þá þrýstir Guð og það er síðsta orðið, ef því er neitað, hræðstu sálar morðið! 7 Ó, Drottinn, þú sem býður, biður, neyðir, ég blindur er en sonur þinn mig leiðir frá synd og hættum gegnum dauðans dalinn í dýrðar þinnar fagra gleðisalinn.

T Matthías Jochumsson – Sb. 1886

L Andreas P. Berggreen 1828 – PG 1878

Et kors det var det hårde, trange leje

Eldra númer 180

Eldra númer útskýring T+L

Biblíutilvísun Lúk. 14.16–24